در دورى از آز و آرزو

267.وَ قَالَ (علیه السلام) :إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ وَ ضَامِنٌ غَيْرُ وَفِيٍّ وَ رُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِيِّهِ وَ كُلَّمَا عَظُمَ قَدْرُ الشَّيْ ءِ الْمُتَنَافَسِ فِیهِ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ لِفَقْدِهِ وَ الْأَمَانِيُّ تُعْمِی أَعْيُنَ الْبَصَائِرِ وَ الْحَظُّ يَأْتِی مَنْ لَا يَأْتِیهِ .

«1221»

امام علیه السّلام (در دورى از آز و آرزو) فرموده است : 1-طمع (آدمى را) بر سر آب مى آورد بى آنكه (او را سیراب كرده) باز گرداند (هر كه بآن گرفتار شود تباه گشته رهائى نیابد) و ضامن است بى آنكه (بعهد و پیمان خود) وفاء كند، 2-  و بسا آشامنده كه پیش از سیراب شدن گلوگیر شود (بسا آزمند كه در راه بدست آوردن مطلوب پیش از رسیدن بآن و بهره بردن تباه گردد) 3-  و هر چند منزلت چیزیكه بآن رغبت میشود افزون باشد اندوه نیافتن و بدست نیاوردن آن بسیار گردد، 4-  و آرزوها دیده هاى بینائیها را كور مى نماید، 5-  و نصیب و بهره (مقدّر) مى آید پیش كسیكه بسوى آن نمى آید (بهره مقدّر خواهد رسید هر چند در طلب آن كوشش نداشته و آرزومند آن نباشند).